Dyspensa super rato

dyspensaPrawo kanoniczne stanowi, że małżeństwo zwarte i dopełnione nie może być rozwiązane żadną ludzką władzą, z żadnej ludzkiej przyczyny, oprócz śmierci. W sytuacji jednak kiedy małżeństwo zostało zawarte lecz nie zostało dopełnione przewidywana jest możliwość uzyskania dyspensy. Niedopełnienie małżeństwa oznacza, że między stronami nie nastąpiło współżycie fizyczne, po zawarciu związku małżeńskiego. Dyspensy, z powodu słusznej przyczyny, może udzielić Biskup Rzymu, czyli Papież, na prośbę obu stron, lub tylko jednej, choćby druga strona nie wyrażała na to zgody.

Kan. 1698 kodeksu prawa kanonicznego stanowi, że tylko Stolica Apostolska rozpoznaje fakt niedopełnienia małżeństwa i istnienia słusznej przyczyny. Następnie dyspensy udziela Papież. Właściwym do przyjęcia prośby o dyspensę jest biskup diecezjalny stałego lub tymczasowego miejsca pobytu. Biskupowi przysługuje prawo oceny, czy prośba jest wystarczająco uzasadniona. Jeśli biskup uzna, że prośba jest uzasadniona, wtedy powinien zarządzić instrukcję sprawy, którą może zlecić trybunałowi własnej lub innej diecezji, lub odpowiedniemu kapłanowi. Jeśli biskup odrzuci prośbą, osobie wnoszącej o prośbę przysługuje rekurs do Stolicy Apostolskiej. W przywołanym postępowaniu zawsze musi brać udział obrońca węzła. Adwokat nie jest zaś dopuszczany. Jednakże z powodu trudności stron, biskup może zezwolić na udział biegłego w prawie. A więc wchodzi tu w grę dopuszczenie biegłego w prawie na zasadzie wyjątku, a nie reguły.

Po przeprowadzeniu postępowania w diecezji, biskup przesyła wszystkie akta do Stolicy Apostolskiej. Następnie kiedy dyspensa zostanie udzielona, jest ona przesyłana do biskupa, a następnie proboszcz miejsca chrztu oraz zawarcia małżeństwa dokonuje adnotacji w księgach parafialnych o dyspensie. Dyspensa skutkuje tym, że strony mogą zawrzeć małżeństwo w Kościele katolickim.

Występowanie o dyspensę od małżeństwa ważnie zawartego, lecz niedopełnionego należy dziś do rzadkości. Postępowanie o dyspensę było popularne w poprzednich stuleciach, kiedy małżeństwo w rodzinach królewskich było traktowane jako droga do zawarcia korzystnych sojuszy politycznych. W przypadku nie spełnienia przez małżeństwo pokładanych w nim nadzieji, próbowano unieważnić małżeństwo przez dyspense papieską. Problematykę dyspensowania od małżeństwa ważnie zawartego, lecz niedopełnionego można więc odnaleźć w literaturze nie tylko naukowej, ale też popularnej, opisującej życie rodów królewskich np.: w powieści „Królowie przeklęci” Maurice Druona, w sposób bardzo ciekawy ukazującej panowanie Kapetyngów we Francji.

Dziś o wiele częstsze są standardowe procesy o nieważność małżeństwa kanonicznego. Najczęściej z kan. 1095 n. 3. Przyczyną nieważności może być niedojrzała osobowość w chwili zawierania związku małżeńskiego. Przykładem takiej sytuacji może być zawarcie małżeństwa z powodu ciąży, w wyniku presji rodziców, przez ludzi, którzy byli młodzi, i tak naprawdę nie planowali ze sobą żadnej przyszłości.

W dzisiejszych czasach też w związku ułatwieniem prawa kanonicznego w zakresie właściwości sądowej strony mieszkające za granicami państwa mogą wybierać, czy chcą wnosić o nieważność w miejscu gdzie małżeństwo było zawarte, czy tam gdzie zamieszkują np.: osoba mieszkająca w Norwegi może wnosić o nieważność do kościelnych sądów w Norwegi. Wtedy proces przebiegać będzie w j. norweskim. Jeśli małżeństwo było zawarte w Polsce, wtedy będzie można wnosić o nieważność również do polskich sądów kościelnych.

 POMOC PRAWNA, KONTAKT

Etapy procesu o nieważności małżeństwa kanonicznego

kodeksProces o nieważność małżeństwa kanonicznego rozpoczyna się od założenia w sądzie biskupim skargi powodowej. Jest to pismo zaskarżające ważność małżeństwa. Skarga powodowa jest najważniejszym dokumentem w procesie, ponieważ musi być w niej zawarty tytuł nieważności, oraz bardzo szczegółowe uzasadnienie. Jeśli okoliczności nieważności nie zostaną przedstawione w sposób wystarczający, skarga może nie zostać przyjęta przez sąd.

Po przyjęciu skargi powodowej, najczęściej dochodzi do zajęcia stanowiska przez drugą stronę procesu. A następnie do zawiązania się sporu sądowego. Powstaje pytanie czy badane małżeństwo jest ważne. Celem zaś dalszego postępowania w całym procesie będzie odpowiedź na postawione pytanie, która znajdzie się w wyroku końcowym.

Następnie dochodzi do postępowania dowodowego tzw. instrukcji sprawy. W procesie może być przesłuchana strona powodowa, strona pozwana, świadkowie strony powodowej i pozwanej. Na tym etapie można przedstawiać wszystkie dowody, które wcześniej nie zostały dołączone do skargi. Oprócz zeznań świadków dowodami mogą być dokumenty, korespondencja, e – maile, wypowiedzi na formach, zdjęcia. Katalog dowodów w postępowaniu kanonicznym nie jest zamknięty, w związku z tym mogą pojawić się jeszcze inne dowody. Im więcej strona przedstawi dowodów tym bardziej, zwiększa szansę na uzyskanie dla siebie korzystnego rozstrzygnięcia. Na tym etapie może być również powołany biegły.

Po etapie dowodowym dochodzi do dyskusji sprawy. Jest to etap kiedy postępowanie dowodowe zostaje już zamknięte. Strony zaś otrzymują do wglądu akta, gdzie mogą zgłosić swoje uwagi.

Pod sam koniec postępowania, głos w sprawie zabiera jeszcze obrońca węzła małżeńskiego. Jest to prawnik, którego rolą jest znalezienie wszystkich argumentów ze sprawy na rzecz ważności małżeństwa.

Postępowanie kończy się wyrokiem.

Powyższy artykuł opisuje tryb zwykły procesu.

 

 

 

 

 

Niezdolność psychiczna do podjęcia obowiązków małżeńskich

Kan. 1095 n. 3 Kodeksu Prawa Kanonicznego stanowi, że „niezdolni do zawarcia małżeństwa są ci, którzy: z przyczyn natury psychicznej nie są zdolni do podjęcia istotnych obowiązków małżeńskich.” Wymieniony wyżej kanon zasługuję na szczególną uwagę osób interesujących się kościelnym prawem małżeńskim, ponieważ jest on najczystszym tytułem nieważności małżeństwa kanonicznego w sądach kościelnych w Polsce. Dotyczy on wad / anomalii charakteru powodujących, że określona osoba w chwili zawierania związku małżeńskiego była niezdolna do tego, aby budować z inną osobą wspólnotę małżeńską, ponieważ wady charakteru były tak poważne, że czyniły małżonka niezdolnym do podjęcia najbardziej istotnych obowiązków małżeńskich, którymi są:

– stworzenia relacji międzyosobowej między małżonkami ( wspólnoty )

– obowiązek wierności,

– zrodzenia i wychowania potomstwa,

Pojęcie przyczyn natury psychicznej nie jest zdefiniowane w kodeksie prawa kanonicznego, w związku z tym katalog przyczyn jest otwarty. Należy pamiętać jednak, że muszą być to przyczyny, które uniemożliwiają podjęcie najbardziej istotnych obowiązków małżeńskich. Oznacza to, że w procesie należy wykazać ścisły związek, między istnieniem przyczyny psychicznej a niemożnością realizowania obowiązków małżeńskich, właśnie z powodu tej przyczyny.

W praktyce więc dowodzie nieważności będzie polegało na wykazaniu, że z powodu poważnych problemów / amonali psychicznych w pewnych przypadkach realizacja obowiązków małżeńskich była niemożliwa. Jest to bardzo ważne, ponieważ należy odróżnić autentyczną niezdolność do wypełniania istotnych obowiązków małżeńskich, spowodowaną np.: zaawansowanym alkoholizmem, od braku dobrej woli. Oznacza to, że nie można mówić o nieważności małżeństwa w sytuacji kiedy nawet nastąpiło znaczne popsucie się relacji małżeńskich z powodu niewłaściwego, nieodpowiedzialnego zachowania jednego z małżonków, jeśli takie zachowanie miało charakter sporadyczny lub winny popsucia relacji małżonek tak naprawdę był zdolny do tego, aby naprawić relację małżeńskie. Bardzo dobrze istotę niezdolności psychicznej oddaje poniższy fragment przemówienia Benedykta XVI Wrodzona zdolność do małżeństwa jest darem Stwórcy do członków Trybunału Roty Rzymskiej – 29 stycznia 2009 r.„Przyjmując, że w kształtowanie zgody małżeńskiej (consensusu) zaangażowane są umysł i wola, Papież Jan Paweł II we wspomnianym przemówieniu z 5 lutego 1987 r. potwierdził zasadę, zgodnie z którą «hipotezę o istnieniu rzeczywistej niezdolności można wysuwać jedynie w przypadku obecności poważnej anomalii, która — jakkolwiek by ją zdefiniować — musi w zasadniczy sposób naruszać zdolność rozumienia i/albo wolę» (por. przemówienie do Roty Rzymskiej z 5 lutego, n. 7, «L’Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 2/1987, s. 32). W związku z tym należy przypomnieć, że norma kodeksowa odnośnie do niezdolności psychicznej została wzbogacona i uzupełniona w tym, co się tyczy jej stosowania, także przez niedawną Instrukcję Dignitas connubii z 25 stycznia 2005 r. W istocie, według niej, potwierdzenie istnienia takiej niezdolności wymaga wystąpienia już w momencie zawierania małżeństwa szczególnej anomalii psychicznej (art. 209, 1), która poważnie zakłóca używanie rozumu (art. 209, 2, n. 1; kan. 1095, n. 1) bądź zdolność oceny i rozeznania w przypadku podejmowania ważnych decyzji, szczególnie dotyczących wolnego wyboru stanu życia (art. 209, 2, n. 2; kan. 1095, n. 2), lub też powoduje u partnera nie tylko poważną trudność, ale także niemożność wywiązania się z zadań związanych z pełnieniem istotnych obowiązków małżeńskich (art. 209, 2, n. 3; kan. 1095, n. 3).”- Benedykt XVI

Tylko tak rozumiana niezdolność psychiczna będzie powodować nieważność małżeństwa.

 

Do którego sądu kościelnego należy wnieść skargę powodową o nieważność?

W prawie kanonicznym istnieje właściwość sądowa. Oznacza to, że osoby, które mają potrzebę wniesienia skargi powodowej o nieważność małżeństwa, mogą ją wnieść tylko do wskazanych sądów kościelnych. W ostatnim czasie zwiększyły się jednak uprawniania stron w tym zakresie. Zgodnie z kan 1672 ( po wprowadzonych zmianach przez Papieża Franciszka motu proprio Mitis Iudex Dominus Iesus ) właściwym trybunałem do rozpatrzenia sprawy o nieważność małżeństwa może być: – trybunał miejsca zawarcia małżeństwa /  trybunał gdzie obie strony lub jedna z nich ma miejsce zamieszkania /  trybunał gdzie małżeństwo będzie najbardziej badane ( gdzie znajduję się największa liczba dowodów )

Wcześniej z zasady właściwym trybunałem był tylko trybunał miejsca zawarcia małżeństwa lub trybunał miejsca zamieszkania strony pozwanej. Sprawa mogła być rozpatrywana w miejscu zamieszkania strony powodowej, czy też miejscu największej liczby dowodów, jedynie za zgodą kompetentnej władzy kościelnej. Nie we wszystkich miastach znajdują się też trybunały kościelne. Znajdują się one w następujących miastach:

Metropolia białostocka: Białystok, Drohiczyn, Łomża

Metropolia częstochowska: Częstochowa, Radom, Sosnowiec

Metropolia gdańska: Gdańsk, Peplin, Toruń

Metropolia gnieźnieńska: Gniezno,  Włocławek, Bydgoszcz

Metropolia katowicka: Katowice, Opole, Gliwice

Metropolia krakowska: Kraków, Kielce, Tarnów

Metropolia lubelska: Lublin, Sandomierz, Siedlce

Metropolia łódzka: Łódź, Łowicz

Metropolia poznańska: Poznań, Kalisz

Metropolia przemyska: Przemyśl, Rzeszów, Zamość

Metropolia szczecińsko-kamieńska: Szczecin, Koszalin, Gorzów Wielkopolski

Metropolia warmińska: Olsztyn, Elbląg, Ełk

Metropolia wrocławska: Wrocław, Legnica, Świdnica

Metropolia warszawska: Warszawa, Płock

Takie dość liczne umiejscowione sądów kościelnych jest wynikiem bulli Papieża Jana Pawła II z 25 marca 1992 „Totus Tuus Poloniae populus”, na mocy, której utworzono m. in. 14 nowych diecezji, które następnie tworzyły własne instytucje kościelno – sądowe.  Prawidłową nazwą procesu rostrzygającego czy małżeństwo kościelene jest ważne jest proces o stwierdzenie nieważności małżeństwa kanonicznego, mimo, że bardziej popularnymi nazwami są proces o rozwód kościelny, lub proces o „unieważnienie małżeństwa kościelnego” czy „unieważnienie ślubu kościelnego”.

Sąd Metropolitalny w Krakowie, jest sądem właściwym dla mieszkańców diecezji Bielsko – Białej. Właściwym sądem do procesu o stwierdzenie nieważności małżeństwa kanonicznego dla mieszkańców Diecezji Warszawsko – Praskiej będzie Sąd Archidiecezji Warszawskiej. Podobnie dla osób podlegających pod Ordynariat Polowy. Sąd Metropolitalny Warszawski jest też właściwy dla katolików Kościoła katolickiego obrządku ormiańskiego, ponieważ ordynariuszem wiernych Kościoła katolickiego obrządku ormiańskiego w Polsce jest arcybiskup metropolita warszawski. W związku z tym, że Kancelaria znajduję się w Warszawie, w celu pomocy w ustaleniu właściwego sądu na Mazowszu ( ponieważ podział admistracyjny Mazowsza nie jest tożsamy z podziałem administracyjnym Kościoła na Mazowszu ) informujemy, że dla wszystkich poniżej wymienionych miejscowości właściwym sądem w zakresie stwierdzenia nieważności małżeństwa kościelnego może być Sąd Metropolitalny Warszawski, w sytuacji, kiedy małżeństwo było zawarte w jednej z poniższych miejscowości lub zamieszkuje w niej strona powodowa lub pozwana. Miejscowości: Błonie; Brwinów; Grodzisk Mazowiecki; Góra Kalwaria; Grójec; Józefów; Konstancin-Jeziorna; Legionowo; Łomianki; Marki, Milanówek; Mińsk Mazowiecki, Otwock, Piaseczno; Pruszków; Warka; Wołomin. Osoby, które obecnie w związku z emigracją przebywają w innych państwach po 8 grudnia 2015 r. mają wybór, czy chcą, aby proces o unieważnienie małżeństwa kościelnego ( rozwód kościelny ) przebiegał w języku kraju, w którym obecnie przebywają, w zagranicznym sądzie kościelnym, czy też w języku polskim w sądach kościelnych polskich, ponieważ proces może być prowadzony już nie tylko w sądzie właściwym na miejsce gdzie małżeństwo było zawarte, lub przebywa strona pozwana, ale może być też prowadzony, tam gdzie zamieszkuje strona powodowa np.: małżeństwo zostało zawarte w Łodzi. Strona pozwana mieszka w Oslo. Natomiast strona powodowa mieszka w Londynie. Każdy z sądów w wymienionych miastach będzie właściwy.

„Nieznajomość prawa szkodzi”

Proces o stwierdzanie nieważności małżeństwa kanonicznego, nieporwanie nazywany procesem o „unieważnienie ślubu kościelnego” lub procesem o „rozwód kościelny” jest procesem szczegółowym. Oznacza, to że osoba uczestnicząca w takim procesie jako strona powodowa lub pozwana, jeśli chce uzyskać korzystne dla siebie rozstrzygnięcie, powinna rozważyć kontakt z prawnikiem – kanonistą w celu szczegółowego zbadania przyczyn nieważności. W innym wypadku, może to skutkować pominięciem ważnych faktów w procesie, udowadniających rację strony, ponieważ naturalnie brak wiedzy z zakresu prawa wyznaniowego, będzie powodował podejmowanie o wiele mniej skutecznych czynności dowodowych, niż strona mogłaby podjąć, gdyby skonsultowała się w tej sprawie z prawnikiem, specjalizacyjnym się w prawie kanonicznym. Już na samym początku wiedza z zakresu prawa kanonicznego jest bardzo ważna, ponieważ postępowanie rozpoczyna się od złożenia pozwu kanonicznego – skargi powodowej. Jest to pismo przewodnie, które zaskarża ważność małżeństwa i to już w tym piśmie powinny być zawarte przyczyny nieważności poparte wieloma faktami. Podobnie wiedza dotycząca prawa kanonicznego jest również bardzo ważna dla strony pozwanej, też już od samego początku procesu, ponieważ strona pozwana otrzymuje skargę powodową strony powodowej i jest wezwana przez sąd kościelny do zajęcia stanowiska w sprawie. Niewiedza z zakresu prawa kanonicznego może spowodować, że strona pozwana zajmie stanowisko, które nie będzie wcale oddawało tego, co strona myśli o małżeństwie. Co więcej mogą w nim w ogóle nie pojawić się fakty za tym, czego strona chce dowieść np.: strona powodowa lub pozwana napiszę pismo do sądu kościelnego, w którym poda, że jej zdaniem małżeństwo jest nieważne, ale w piśmie nie poda żadnych prawnych argumentów, które będą za tym przemawiały. W konsekwencji trybunał kościelny, nie uzyskując w procesie konkretnych dowodów za nieważnością, w wyroku, może orzec, że mimo tego, że strona twierdzi, że małżeństwo jest nieważne, to w postępowaniu sądowym strona powodowa lub pozwana tego nie udowodniła. Taki wyrok skutkować będzie ważnością. Warto w związku z tym uświadomić sobie również fakt, że postępowania o nieważność małżeństwa kanonicznego trwają co najmniej dwa lata. Dlatego też warto zadać sobie pytanie, czy jest sens brać udział w tak długim postępowaniu, bez odpowiedniej wiedzy merytorycznej?

Właściwość sądowa dla byłych anglikanów

4 listopada 2009 r., Benedykt XVI wydał konstytucję apostolską „Anglicanorum coetibus”, powołującą Ordynariaty Personalne dla anglikanów, którzy chcą przejść na katolicyzm. Oznacza to, że osoby będące w takim Ordynariacie Personalnym uzyskują pełną łączność z Kościołem katolickim. Uznają zwierzchnictwo Papieża, ale jednocześnie pozostają przy swoje dotychczasowej tradycji własnych ksiąg liturgicznych anglikańskich, nie wykluczając celebracji liturgicznych według Rytu Rzymskiego. Ordynariaty personalne dla anglikanów, eryguje Kongregacja Nauki Wiary w granicach terytorium określonego Episkopatu, po zasięgnięciu opinii tej Konferencji. Na terytorium Konferencji może być ustanowiony więcej niż jeden Ordynariat. Ordynariat zrównany jest w prawie z Diecezją. Składa się zarówno z wiernych świeckich, duchownych, jak i członków Instytutów Życia Konsekrowanego, lub Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, którzy wcześniej należeli do Kościoła anglikańskiego, a obecnie są w pełnej komunii z Kościołem katolicki.

Na mocy przepisów Anglicanorum coetibus został erygowany pierwszy na świecie Ordynariat dla byłych członków kościołów Anglii i Walii, Ordynariat Personalny Matki Bożej z Walsingham ( Personal Ordinariate of Our Lady of Walsingham, London, UK ). Siedziba Ordynariatu znajduje się w Londynie. Potem następowało erygowanie innych Ordynariatów np.: Ordynariat Personalny Katedry Świętego Piotra ( Personal Ordinariate of the Chair of Saint Peter, USA  ) działający na terytorium Stanów Zjednoczonych oraz Kanady, z siedzibą w Houston.

Natomiast w związku z tym, że członkami takiej wspólnoty kościelnej są właśnie świeccy, pojawia się pytanie, jaki sąd kościelny będzie właściwy, jeśli chodzi o zbadanie, czy zachodzi nieważność małżeństwa kościelnego? Odpowiedź na to pytanie znajduję się w konstytucji „Anglicanorum coetibus”. Kwestię te reguluje punkt XII, który stanowi, że „Dla spraw sądowych trybunałem kompetentnym jest sąd diecezji, w której jedna ze stron ma zamieszkanie stałe, chyba że Ordynariat ustanowi swój trybunał, a wówczas Ordynariat wyznaczy trybunał apelacyjny, a Stolica Apostolska zatwierdzi.” Powyższe przepisy nie wykluczają jednak norm ogólnych o właściwości, szczególnie w sytuacji, kiedy jedna ze stron nie jest katolikiem w ramach Ordynariatu Personalnego dla byłych anglikanów. W tego typu strukturach może pojawiać się też konieczność oceny ważności małżeństwa ponownie zawartego, jeszcze jako anglikanie, czy taki związek małżeński jest zgodny z prawem kanonicznym Kościoła katolickiego. Właściwymi do zbadania tego typu spraw są jak zostało wspomnie powyżej albo ustanowione trybunały własne Ordynariatów, albo właściwe ze względu na miejsce zamieszkania trybunały diecezjalne.

Małżonek ma prawo do zachowku

Sprawy małżeńskie bardzo często wiążą się ze sprawami majątkowymi. Jedną z takich spraw może być dochodzenie zachowku przez żonę, lub męża. Spadkodawca może sporządzić testament, w którym nie uwzględni małżonka. Nie oznacza to jednak, że małżonek, który nie jest uwzględniony w testamencie jest bezradny, i nie może nic zrobić. Prawo polskie przewiduje ochronę takiego małżonka. Możliwość dochodzenia swoich praw daje mu zachowek. Zgodnie z art. 991 § 1. kodeksu cywilnego – „Zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy, należą się, jeżeli uprawniony jest trwale niezdolny do pracy albo jeżeli zstępny uprawniony jest małoletni – dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, w innych zaś wypadkach – połowa wartości tego udziału (zachowek). § 2. Jeżeli uprawniony nie otrzymał należnego mu zachowku bądź w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny, bądź w postaci powołania do spadku, bądź w postaci zapisu, przysługuje mu przeciwko spadkobiercy roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzupełnienia.” Przywołany artykuł jest podstawą prawną dochodzenia zachowku.”

Przy zachowku bardzo ważne są terminy, ponieważ roszczenie z zachowku przedawnia się z upływem 5 lat od ogłoszenia testamentu. Natomiast roszczenie przeciwko osobie zobligowanej do uzupełnienia zachowku z tytułu otrzymanych od spadkodawcy zapisu windykacyjnego lub darowizny przedawni się z upływem 5 lat od otwarcia spadku.

Małżonek może być też wyłączony od dziedziczenia, jeśli spadkodawca wystąpił o orzeczenie rozwodu lub separacji z jego winy, a żądanie to było uzasadnione. Takie wyłącznie następuję na podstawie orzeczenia sądowego. Prawo spadkowe przewiduje również, że od zachowku wyłączone są też osoby wydziedziczone; uznane za niegodne; osoby które odrzuciły spadek lub zrzekły się dziedziczenia.

Jeśli ktoś nie został uwzględniony w testamencie, jak najbardziej może dochodzić swoich praw do zachowku. Nie uwzględnienie kogoś w testamencie nie jest tym samym, co wydziedziczenie.

Adwokat kościelny ma wgląd do akt na każdym etapie procesu

Bardzo ważnym prawem w procesach o nieważność jakiego nie posiadają strony jest możliwość zapoznania się z atakami sprawy przez adwokata kościelnego na każdym etapie procesu.Strony otrzymują te uprawnienia dopiero pod sam koniec procesu na okoliczność tzw. publikacji akt. Wcześniej nie wiedzą, jakie zeznania składała strona przeciwna i jej świadkowie.  Tego typu wgląd pozwala już na samym początku poznać stanowisko strony przeciwnej oraz jej argumenty. Dzięki temu adwokat może lepiej przedstawić sądowi argumenty ukazujące rację strony, którą reprezentuję.

Jest to jedne z najważniejszych uprawnień, jakie posiada adwokat kościelnych w procesach o nieważność. Warto też mieć świadomość, że adwokat pełniący równocześnie obowiązki pełnomocnika nie zastępuję strony na przesłuchaniu. Zgodnie z kan. 1477 „ chociażby powód lub strona pozwana ustanowiła pełnomocnika lub adwokata, obowiązana jest jednak zawsze stawić się w sądzie osobiście, z nakazu prawa lub sędziego.” Poza tym, jak najbardziej w interesie prawnym strony jest stawianie się na przesłuchaniu, ponieważ jest ono bardzo ważnym dowodem w tego typu postępowaniach małżeńskich. Obydwa się ono jednak bez udziału strony przeciwnej, jednak może zostać dopuszczony do przesłuchania adwokat strony przeciwnej.

Co powoduje nieważność małżeństwa kościelnego?

Nieważność małżeństwa kanonicznego, potocznie, lecz niepoprawnie nazywana „rozwodem kościelnym”, jest orzeczeniem sądu biskupiego stwierdzającym, że małżeństwo od samego początku było nieważne. Obecnie, państwem w Europie, w którym najczęściej stwierdza się nieważność małżeństwa kanonicznego jest Polska. Świadczy to, o tym, że jest bardzo duża liczba katolików w Polsce, wśród których istnieje potrzeba, aby przeprowadzić postępowanie o stwierdzenie nieważności małżeństwa kanonicznego. Orzeczenie nieważności małżeństwa kanonicznego powoduje, że osoba żyjąca w nowym związku cywilnym, może zawrzeć nowy kościelny związek małżeński, co wiąże się z możliwością uczestnictwa w pełnym życiu sakramentalnym Kościoła, przystępowaniem do Komunii św. Dlatego też warto uzyskać wiedzę, co powoduje nieważność małżeństwa kanonicznego, ponieważ istnieje wiele przyczyn powodujących nieważność małżeństwa, natomiast bardzo duża liczba osób wnoszących skargę do sądu kościelnego o nieważność małżeństwa uzyskuje korzystne dla siebie rozstrzygnięcie.

W śród przyczyn powodujących nieważność małżeństwa kościelnego możemy wyróżnić przeszkody zrywające, wady zgody oraz wady formy.

Przeszkody zrywające są następujące:

  • przeszkoda wieku
  • przeszkoda impotencji
  • przeszkoda bigamii
  • przeszkoda różnej religii,
  • przeszkoda święceń kapłańskich
  • przeszkoda ślubu wieczystego w zakonie
  • przeszkoda porwania
  • przeszkoda występku
  • przeszkoda pokrewieństwa
  • przeszkoda powinowactwa
  • przeszkoda przyzwoitości publicznej
  • przeszkoda adopcji

Nieważność powodują również wady zgody małżeńskiej. Są one następujące:

  • przyczyny natury psychicznej
  • brak minimalnej wiedzy o małżeństwie
  • błędy ( co do osoby, przymiotu osoby, przymiotów małżeństwa )
  • symulacja
  • zgoda warunkowa
  • przymus i bojaźń
  • podstęp

Najczęstszym powodem nieważności małżeństwa kanonicznego są wady zgody odnoszące się do psychiki a konkretnie kan. 1095 n. 3 czyli niezdolność do podjęcia istotnych obowiązków małżeńskich z przyczyn natury psychicznej. Przyczyny psychiczne nie muszą koniecznie dotyczyć chorób psychicznych. Mogą być to też jakieś poważne wady, zaburzenia charakteru np: alkoholizm,  osobowość chwiejna emocjonalnie typu borderline.

Natomiast wady formy dotyczą sytuacji, kiedy mogą wystąpić problemy z obecnością kapłana lub świadków, jednakże w Polsce takie sytuację są praktycznie niemożliwe.